Zondag 14 augustus 2022, twintigste zondag door het jaar (jaar C)
Zoals dat wel vaker het geval is brengt het evangelie van vandaag ons uitspraken van Jezus die onverwacht en paradoxaal overkomen. Woorden die in strijd lijken met andere uitspraken en die de eenheid in zijn visie schijnen te ondermijnen. Maar dat lijkt alleen maar zo.
Als Jezus zegt dat Hij vuur op aarde komen brengen is, dan lijkt dat in strijd met de kern van zijn Boodschap: vrede op aarde en liefde en verbondenheid tussen de mensen. Maar dat komt omdat wij bij de woorden liefde en vrede onmiddellijk denken aan rozengeur en maneschijn en hippieachtige toestanden.
WIL
Maar de liefde waar Jezus het over heeft is op de eerste plaats een wils-act.
Liefde heeft bij Jezus niet op de eerste plaats te maken met romantiek en met gevoelens. Het gaat om een bewuste keuze die je maakt.
Wanneer ik op Jezus’ vraag beslis om van mensen te houden, om verbondenheid en dienstbaarheid na te streven in plaats van mijzelf in het centrum van de kosmos te plaatsen dan is dat een beslissing die ik neem.
Een keuze die ik maak.
Een beslissing die meer met verstand en met wil en wilskracht te maken heeft dan met romantische gevoelens. Ook al omdat die beslissing ook slaat op mensen die ik zelfs nog nooit in mijn leven ontmoet heb.
En al kan die beslissing wel haar oorsprong en aanleiding vinden in een gebeurtenis, een getuigenis, een plots inzicht, een verliefdheid, iets met sterke emoties gepaard gaat, dan nog zal mijn veranderde houding veel volharding vergen. Veel inspanning en wilskracht om mijn keuze vol te houden.
Met zachte romantiek en liefelijke plaatjes heeft dit eigenlijk weinig te maken.
Dat geldt, meen ik, trouwens ook voor de liefde tussen twee partners.
Aanvankelijk is er de verliefdheid, het gefascineerd zijn, een overweldigd worden door gevoelens. Maar wil die liefde standhouden, zich verdiepen en groeien, dan moet er toch een serieuze plaats ingeruimd worden voor verstand en wil. Voor trouw. En voor vergeving.
EVANGELISEREN
Bovendien vraagt Jezus van ons dat we ons geloof ook met veel enthousiasme zouden doorgeven, er zo veel mogelijk mensen bij betrekken, hen ervan laten genieten, om het wat meer hedendaags te zeggen.
Want dat moet natuurlijk onze bekommernis zijn. Wanneer wij evangeliseren, dan zou dat niet mogen zijn om zoveel mogelijk leden te winnen, om veel gewicht in de schaal te werpen, om te groeien in macht en aanzien.
Maar omdat wij ervan overtuigd zijn dat Jezus levensvervulling brengt, dat wat Hij van ons vraagt ook zin geeft aan ons leven.
Omdat geloven ons gelukkig maakt.
En dat is ook de reden waarom het geloof toch zal overleven, ondanks de overmacht van materialisme en atheïsme in de media, de reclame en het onderwijs en, van daaruit de enorme beïnvloeding van de massa.
Omdat wat het christelijk geloof beweert, gewoon WAAR is. Omdat mensen niet gelukkig worden door alles naar zich toe te trekken en alleen maar voor zichzelf, voor hun carrière, hun aanzien en hun geld te zorgen. Maar omdat je als mens alleen maar gelukkig wordt als er mensen in je leven zijn waar je echt van houdt en die ook om jou geven en je gelukkig willen.
Je wordt pas gelukkig in het gelukkig willen maken van anderen en in het voelen dat je zelf ook bemind wordt.
LEUGEN
En daarom kan, ondanks de schijnbare ondergang van de Kerk, het hedendaagse oppermachtige heidendom het uiteindelijk niet halen. Gewoon omdat het niet waar is.
Het hedendaagse ongeloof kan dan wel met veel lawaai de draak steken, niet met het geloof zelf, maar met haar eigen oubollige kennis van het geloof, maar de kern van wat het propageert is een leugen: mensen worden niet gelukkig met alleen maar “goed te zorgen voor zichzelf”. Integendeel.
En daarom, omdat dit hedendaags ongeloof uiteindelijk alleen maar naar de woestijn leidt, moeten wij terug evangeliseren, het geloof terug uitdragen, ook en vooral onder jongeren.
Niet om hun vrijheid aan banden te leggen (dé grote schrik van onze tijdgenoten), maar om hen, in ons spreken en doen te bewijzen dat Jezus juist bevrijdt van alles wat mensen beperkt en gevangen houdt.
Anders Bekeken 